Rosita Steenbeek is de oudste dochter van neerlandicus Jan Wieger Steenbeek, docent Renaissance letterkunde aan de universiteit van Utrecht en docente beeldende vorming Margreth Hugenholtz. Ze doorliep het Johan van Oldenbarneveltgymnasium te Amersfoort. Vervolgens studeerde ze enige tijd Klassieke talen in Utrecht en deed haar propedeuse theologie. Ze zwaaide om naar Neerlandistiek en studeerde af in de Moderne Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. 

Na haar doctoraal vertrok ze naar Rome om in te halen dat ze niet mee mocht op Romereis vanwege een hersenbloeding op haar dertiende. Ze wilde doorreizen naar Parijs en New York maar bleef in Rome omdat ze daar in het hart van het Romeinse culturele leven belandde en bevriend raakte met Alberto Moravia, Federico Fellini en Marcello Mastroianni.     

Ze schreef artikelen voor o.a. Vrij Nederland en vertaalde boeken uit het Italiaans van Alberto Moravia en Susanna Tamaro.

In 1994 debuteerde Rosita Steenbeek met De laatste vrouw,  The last woman een boek dat Rome en Sicilië als decor heeft en dat in verschillende talen werd vertaald. Na haar debuut volgden vele romans, zoals Schimmenrijk, Realm of shadows, waarvan het verhaal zich afspeelt in de wereld van de Etrusken, de Venetiëroman Ballets Russes, Ander licht over een zeventiende-eeuwse schilderes.

In 2022 verscheen de historische roman Julia, vrijgevochten keizersdochter, Julia,over het enige kind van keizer Augustus. Ook schreef ze romans die zich niet in Italië afspelen zoals Intensive Care en Rose, een familie in oorlogstijd, Rose, a family in time of war over de lotgevallen van haar joodse familie van moeders kant voor en tijdens WOII. Haar oeuvre is veelzijdig. Kenmerken zijn de beeldende kracht, sterke dialogen en het oproepen van sfeer.

Naast romans schrijft Rosita Steenbeek ook literaire non-fictie, zoals boeken over Rome, de stad waar ze woont. Ter gelegenheid van de Week van de Klassieken verscheen Parels van Rome Pearls of Rome.

Ook schrijft ze boeken over de vluchtelingenproblematiek. In 2017 verscheen bij de CPNB haar essay over compassie Heb uw vijanden lief, Love your enemies. Daarop volgden Wie is mijn naaste? Who is my neighbor? en Droomland Italië, van Aleppo naar Turijn, Dreamland Italy, from Aleppo to Turin. Ze werkte mee aan de televisieserie Viva l’Umanità! over vluchtelingen en Europa. 

Ze schrijft columns voor Trouw en Italiëmagazine.